Bu sabah evden çok erken çıktı annem, “9’u 5 geçmeden yetişmem lazım” diyerek. Tören yapıp birisini anacaklarmış, önemli birisi sanırım. Bundan tam 82 yıl önce bugün, saat 9’u 5 geçe bu dünyadan ayrılmış. Ben bu dünyaya geleli daha 1,5 yıl olmamış annemin dediğine göre, yani 82 yılı hayal etmem mümkün değil. Eve döndüğünde gözleri dolu doluydu. Kendisi doğmadan ölmüş birisi için ağlamasını anlamam da mümkün olmadı. Hem de kaç kişi birlikte ağlamışlar, anmışlar. “Az çoktu oğlum bu sabah.” dedi. Yine o duyguları insanların!
“Oğlum, Atatürk Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasını sağladı. O Cumhuriyet’in olanaklarıyla benim babam, taşrada yoksul bir çocukken dürüstçe ve çok çalışarak eğitim alma, meslek sahibi olma, ailesini kurup çocuklarını yetiştirme fırsatı buldu. O Cumhuriyet’in kazanımlarıyla ben bir kadın olarak bugün yaşadığım hayata ulaşabildim. Eskiden ben de şaşırıyordum neden ağlıyorum diye ama şimdi, hele son yıllarda yaşadıklarımıza bakınca çok iyi anlıyorum göz yaşlarımı. Hem hayvanları da seviyormuş Atatürk. Çok sevdiği köpeği Fox’u hiç yanından ayırmazmış.”
Son cümleye kadar her şey çok güzeldi, ilgiyle dinledim. Ama bana köpek deme anne, Fox falan deme! Balkon kapısı açıktı, hemen çatıya atladım, oradan arka pergoleye, oradan da bahçeye. 😼 Bahçede biraz düşündüm annemin anlattıklarını, önemli işler, Fox’u duymamış gibi yapabileceğim kadar önemli işler. Seneye bugün, 9’u 5 geçe, annem kendi anmasına gidince ben de kendi anmamı yapmaya karar verdim 😻
Leave a Reply